คุณหญิงจำปาชะงักเท้าที่จะก้าวลงเรือน
สายโด่งแดดก็ร้อน เหตุไฉนสมพร
ยังนั้นคลุมโปงอยู่เยี่ยงนั้นเล่า
หรือว่าป่วยไข้ไม่สบายเนื้อไม่สบายตัวรึ

ครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง
จึงตัดใจว่าด้วยเรื่องที่ไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย
อยู่ดีๆก็มาอยู่ด้วย หุงข้าวตักน้ำ ทำนา
ปลูกผัก ราวกับเป็นคู่ผัวตัวเมียกันนก็ไม่ปาน
เลยมิได้สนใจ ลงไปเรือน นั่งเล่นอยู่บนแค่ไม้ไผ่
สมพรไปตัดไม้ไผ่มาทำกันเองกับเด็กๆ
สายๆชะบากลับมาจากตลาด ด้วยจักรยานคันเก่า
ได้ยาแก้ไขมาให้น้อง จากร้านหมอตี๋
บาบอกว่าลุงสมพรไปต่อยมวยที่งานวัดรางกระทุ่ม
ได้เงินค่าตัวมา ว่า 50 บาทกระมัง
ตอนนี้นอนซมด้วยพิษบาดแผล
เธอฟังแล้วเฉยชามิรับรู้เรื่องอื่นใด
ไม่ยิ้มไม่หัวไม่วิตกกังวลอะไรกับใคร
ชะบาเอาข้าวให้น้องกินให้แม่กิน
แล้วป้อนยา วันนี้หยุดเรียนอีกตามเคย
ข้าวสารหมดตั้งแต่เมือวาน
ลุงสมพรไปงมหอยขมมาไว้ได้สัก 5-6 โล
บอกว่าวันนี้จะเอาไปขาย
แต่น้องมาป่วยเสียก่อน
ชะบาเห็นลุงสมพร
ไอดังๆแล้วคลานมาอ็วกออกมาเป็นเลือด
ก็ไม่ได้คิดอะไรตามประสาเด็กๆ

คุณหญิงจำปานึกทบทวนอดีตแล้ว
แปลกใจตัวเอง ว่าไปบ้าอะไรกับผัวคนเดียว
จนตัวเองสติแตก วิปลาสผิดมนุษย์มนา
ข้าวปลาไม่กิน ลูกเต้าไม่ดูแล
นึกย้อนไปว่าหากสมพร เพื่อนข้างบ้านไม่มาดูแล
บ้านนี้ลุกเต้าจะอยู่กับใครยังไงเล่านั่น
"สมพร ขอดวงวิญญาณแกไปสู่ภพภูมิที่ดีนะ
แม้นว่าแกไปเกิดใหม่แล้ว
ฉันก็จักทำบุญให้แกตลอดไป
ให้ชีวิตใหม่ของแกได้พบแต่สิ่งดีๆ
เพราะแกได้ให้ชีวิตใหม่แก่ข้าและลูก"

ก็คงเป็นเรื่องแปลก พอสิ้นบุญสมพร
คุณหญิงจำปาจึงได้คิด ว่าทำไม
ต้องไปโศกเสร้าอาดูรย์กับสามี
ซึ่งไปมีคนใหม่
ทำไมไม่มีชีวิตอยู่เพื่อลูก
เธอนั่งมองวิทยุทรานซิสเตอ
ที่สมพรชอบเปิดเพลงกล่อมทุ่ง
แล้วก็นึกขำตัวเอง
มันเป็นสมบัติชิ้นเดียวที่สมพรมี
ตลอด 25 ปีที่อยู่ด้วยกันที่นี่
แต่คุณหญิงเอาไปถวายพระ
หากท่าน กลับมอบให้กลับมาอีก
บอกว่าให้โยมไว้เปิดฟังธรรมะ

มิใช่เพราะวิทยุเครื่องนี้ดอกรึ
ที่ทำให้เจอเรื่องแปลกๆ
แลกถึงขั้นที่ว่า
บัดนี้ได้ฟังเสียเจ้าของวิทยุ
มาพูดให้ฟังทุกคืน..//