จามร จรมา

3 นาที · 

คุณหญิงจำปากอดลูกน้อยสะอื้นไห้
พากันก้มกราบหน้าที่นั่งของหญิงสูงศักดิ์
ด้วยสำนึกในบุญคุณเป็นล้นพ้น
ที่จู่เธอคนที่อยู่เบื้องหน้า
ก็ยื่นมามาช่วยในคราวที่ขับขัน จนถึงขั้นจนตรอก

"มิต้องกราบต้องไหว้ฉันดอกจ่ะ แม่จำปา
ฉันเห็นชีวิตเธอแล้วเวทนายิ่งนัก
ยิ่งฟังจากปากหมอยิ่งเวทนา
และคิดว่าต้องรีบมาให้ไวที่สุดเท่าที่จะทำได้
เด็กๆสองคนนี่ฉันอาสาส่งเสียเลี้ยงดูเอง
ส่วนตัวเธอฉันก็จะเลี้ยงดูไปจนแก่เฒ่า
แต่..มีข้อแม้ว่า
วันใด้ที่ลูกเธอเรียนจบ มีงานทำมีเงินเดือนกิน
เธอกับลูกๆก็ต้องช่วยเหลือคนที่ตกทุกข์ได้ยาก
ต่อไปอีกเป็นทอดกันไป ให้เหมือนดั่งว่ามันคือมรดก
เยี่ยงนี้เธอจะทำได้หรือไม่ฉันเองไม่กำหนดให้ดอกหนา
ถ้าเธอมีบุญ มีดวงตาเห็นธรรม
ว่าเธอเองเคยทุกข์ยากมาเยี่ยงใด
แล้วจำคำฉันไว้มั่น ยึดถือสัจจะนี้ไว้ไม่คลอนแคลน
ชีวิตเธอและครอบครัว ก็จักสมบูรณ์พูลผล
ไม่อยากไม่จนหรอกหนา "
คุณหญิงจำปา พนมมือรับคำ
แลหันไปบอกทั้งบุตรและธิดาให้รับคำ
คุณยายคนสวย

งานศพของสมพร จัดอย่างเรียบง่ายดุจศพไร้ญาติ
มีเพียงแม่ของเขาเท่านั้นที่มางาน
ด้วยรังเกียจว่าสมพรเป็นชายชู้
ที่เข้าหาจำปา จนสามีต้องหนีไปมีเมียใหม่
นี่คือเรื่องที่ชาวบ้านเข้าใจ
คงมีแต่จำปา กับลูกๆ สมพร และแม่เท่านั้น ที่เชื่อว่า
ทั้งสองอยู่ด้วยกันมา 25 ปี
โดยไม่มีอะไรเกินเลยต่อกันเลย
"ฉันจะกลับบ้านไปซักผ้า กวาดบ้านสักหน่อย
มีอะไรจะสั่งฉันไหม"
จำปาหันไปพูดกับสมพร ที่นอนอยู่บนเตียง
หมอหมดหวัง ด้วยมะเร็งตับลุกลามไปมากแล้ว
"ถึงแกจะไม่เคยรักฉันเลย ฉันขอแค่แกจำฉันได้ก็พอ"
จำปาพยักหน้า นึกอยากจะจับมือคนใกล้ตาย
เผื่อว่า เขาจะได้จากไปอย่างสงบ
แต่ มาคิดๆดู จะจับทำไม
ไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย
ก็ละสายตาแลเดินจากไปเสีย

สมัยนั้นไม่มีโทรศัพท์
คุณหญิงจำปา จึงไม่รู้ว่า
หมอตามหาเธอกันจ้าระหวั่น
ขี่จักยานไปถึงโรงพยาบาล
จนเกือบจะห้าโมงเย็น
เห็นห้องพิเศษที่สมพรพักอยู่เปิดโล่ง
ก็คิดว่าหมอคงพาไปตรวจอะไรที่ไหน
ก็เดินเข้าไปเก็บโน่นเก็บนี่
แต่ ใจมันรู้สึกเย็นๆ แปลกๆ
จนพยาบาลมาเจอ แล้วค่อยปลอบใจว่า
คุณลุงเสียแล้ว..
จำปาเม้มริมฝีปาก
เจ้าหล่อนเกลียดผู้ชายคนนี้
ที่วิ่งเข้ามาคว้าเธอไว้
ในวันที่กรีดร้องจนสลบหมดสติ
ทำไมไม่เป็นสามีของหล่อน
ที่มีลูกด้วยกันถึงสองคน
เขาไม่หันมามองด้วยซ้ำ
เธอปาดน้ำตา ถามว่าศพสมพรอยู่ที่ไหน
แล้วหมอก็พาไป
"คนไข้ อยู่กับน้ำ กับฝนมากเกินไป
บอดบวม ติดเชื้อในปอดผสมกับตับที่แข็งงอยู่แล้ว"
หมอธิบายให้ฟัง
สมพรไม่ดฃกินเหล้า ไม่สูบบุหรี่
แต่เป็นไวรัสตับอักเสบ
กว่าจะรู้ตัวก็จนรุกลามไปมากแล้ว
จึงมิทันจะได้สู้กับโลก
เขาเสียชีวิตที่โรงพยาบาลศภมิตรสุพรรณบุรี
ปีไหน จำปาจำไม่ได้แน่ชัด
คร่าวๆว่าอายุเขาน่าจะ 54-55 ปี

"เมื่อคืนเธอกลับบ้านยังไง
ป้าขอโทษนะที่ละลาบละล้วง"
คุณหญิงจำปา ถามความเอากับดีเจ ร่อนเร่ รุ่งริ่ง
"ขับมอไซด์กลับครับป้า"
"แล้วไม่เปียกเหรอ "
"เปียกสิครับถึงบ้านสั่นเป็นลูกนกตกน้ำอ่ะอ่ะ"
เขายังมีหน้าหัวเราะ ชะบานั่งฟังอยู่ด้วย
แม่เปิดลำโพงให้ได้ยิน
นี่คือเสียงลุงสมพรชัดๆ เธออุทานในใจ
นี่โลกนี้ มันมีชาตินี้ ชาติหน้า
และชาติที่แล้วจริงๆเหรอ
แล้วเขามาได้ยังไง เขาเป็นใคร
ทำไม บังเอิญมาจัดรายการวิทยุ
แล้วเปิดเผยเรื่องราวที่ตัวเองป่วย
จนคุณหญิงจำปา มาได้ยินได้ฟัง..