จามร จรมา

15 ชม. · 

"ไอ้บุญรอด"หมาของคุณหญิงจำปา
เป็นหมาที่กิริยามารยาทงดงาม
ขนาดมันเห่า ยังนั่งพับเพียบเห่า
เพราะรถเหยียบมัน พิการตั้งแแต่เยาวัย
คุณหญิงสงสาร จึงรับขึ้นเรือน มากินมานอน
ราวกับเคยอุปถัมกันมาแต่ชาติปางก่อน
ตั้งชื่อมันว่าบุญรอด

รายการลืมไม่ลง มาอีกแล้ว
เป็นคืนที่สอง พ่อนักพูดคนใหม่แห่งสถานี
ยังพูด กลับหน้ากลับหลัง
มีเอ้ย..บ่อยๆเพราะพูดผิด
แต่ฟังดูเป็นธรรมชาติดี
เห็นบอกว่า วันนี้มีคนโทรมาเพลงด้วย

"จันทร์เอ๋ยจันทร์เจ้า ก่อนเคยขอข้าวขอแกง
แต่วันนี้ขอแหวนพลอยแดง
ผูกมือน้อข้าแล้วจันทร์จะว่าอย่างไร..
แหม..ผมฟังเพลงนี้แล้วมีความสุข
นึกถึงตอนเด็กๆ แม่ร้องเพลงนี้ให้ฟัง
เรากำพร้าพ่อ
อดมื้อกินมื้อ กันสามคนพี่
อ้อ สี่คนสิ แม่คนหนึ่ง
ลูกสามคน มันต้องสี่คน
แม่ร้องเพลงนี้ ทำให้เราอยาก
ขอข้าวขอแกงเพราะบ้านเรามีแต่ปลาร้า
กับอึ่งต้มใบมะขามบ้าง เขียดย่างบ้าง
เขียดนี่ต้องกินมื้อละขานะ
เขียดตัวหนึ่งต้องกินให้ได้ห้ามื้อ"

คุณหญิงจำปาฟังไปยิ้มไป
ชะบาชงน้ำขิงมาให้มารดา
นั่งกับพื้นหากคุณหญิงนั่งบนแคร่ไม้ไผ่
ท่านเม้มปาก นึกถึงอดีตที่ผ่านมา
มีทั้งสุขทั้งทุกข์
แต่ส่วนใหญ่จะทุกข์มากกว่าสุข

"คุณเคยรักใครข้างเดียวมั่งหรือเปล่าครับ
แบบว่าอยู่ด้วยกัน กินอยู่หลับนอน
ใช้ชีวิตเหมือนสามีภรรยาทั่วไป
แต่อีกคนหนึ่งไม่เคยรักเราเลย
อยู่กันไปเพราะหน้าที่ อยู่กันไปเพราะคิดว่า
สักวันก็รักกันเอง
สุดท้ายก็ไม่ได้อะไรเลย
แม้แต่หัวใจของอีกฝ่าย.."

คุณหญิงใจแป้ว กัดริมฝีปากจันแทบจะห้อเลือด
ชะบา ก็ได้ยินคำที่ดีเจ คนนั้นพูด
หล่อซบแก้มกับตักมารดา
กอดเอาไว้มั่น..

"เคยรักฉันบ้างไหม.อยากจะถามคำสุดท้าย..
ก่อนที่ลมหายใจ ฉันจะสิ้นสุด.."
เขาเปิดเพลงแล้ว..
แต่สองคนแม่ลูกกอดกันร้องไห้อยู่ชานเรือน...
หรือว่า ผู้ชายคนนี้ คือเขาคนนั้นในชาติที่แล้ว
ที่จะกลับมาทวงหาความรัก
ที่ไม่เคยได้รับจากคุณหญิงเลยตลอดทั้งชีวิต
"ถ้าแกไม่รักฉันเลยแม้แต่นิด
ขอแค่แกจำฉันได้ไม่ว่าชาติไหนๆหน้าก็พอ"
เขากล่าวแค่นั้น ก่อนจะจากไปอย่างสงบ..

ชะบาจำเสียงคุณลุงของเธอได้ดี
เสียงแบบนี้ จังหวะการพูด
สำนวนการพูดเป็นใครไม่ได้เลย
ทำไมจะจำไม่ได้
ก็เมื่อวันที่แม่กรีดร้องโหยหวล
แล้วหมดสติไป จนเธอกับน้องช็อกไปด้วย
ก็ลุงนี่แหระ เป็นคนวิ่งเข้ามาหา
มาเขย่าแม่ มาปลอบเธอกับน้อง
พ่อจากไปแล้ว ไปกับผู้หญิงคนใหม่
พ่อจากเธอกับแม่และน้องไปต่อหน้าต่อตา
พ่อจะพาผู้หญิงคนใหม่มาอยู่บ้านเดียวกัน
พ่อพาเมียน้อยเข้าบ้านแล้วให้แม่ยอมรับ
แม่หวีดร้องจนสิ้นสติ
แล้วแม่ไม่พูดกับมครอีกเลย
ไม่ยิ้มไม่หัวเราะ ตลอดระยะเวลา
ตั้งแต่วันนั้นจนถึงเมื่อวคืนวาน
25ปีเต็มๆ ที่แม่เพิ่งจะยิ้ม
ยิ้มเพราะแม่คิดว่า
ลุง คนนั้นกลับมาอยู่ใกล้แม่แล้ว

เธอตั้งจิตอธิฐานว่า
หากพี่ดีเจ คนที่จัดรายการอยู่นี้
เป็นลุงสมพรกลับชาติมาเกิด
ก็ขอให้เขาค่อยๆพูด
ถึงอดีตออกมาทั้งหมด
เธอกับแม่จะคอยฟัง
รายการลืมไม่ลง ทุกคืนทุกวัน..//